اشعار

ای مــاه آســمــانـی مــاه خـدا حـسـن!            خـورشید، مسـتـمـند تو از ابتدا حسن!

روز نخست نـقـش جـمال تو را كـشید            نـقــاش حُــسـن بـا قــلـم ابـتــدا حـسـن

از شـرم آفـتـابِ رُخَـت، خُـفـت آفـتاب            در پـشت كـوه‌هـا و پـس ابـرهـا حسن

ترسم از این كه عقل، خدا خوانَدَت به جهل            از بس كه دیده در تو جمال خدا حسن

از كـائـنـات نـغـمـۀ آمـیـن شـود بـلـنـد            دست تو تـا بـلـنـد شـود بر دعـا حسن

افكـنده گل صحیفۀ حُسنت چو باغ گل            از بوسه‌هـای پشت هم مصطفی حسن

روح نـبی، روان عـلی، قـلـب فـاطـمه            گیرد به یک اشارۀ چشمت صفا حسن

از صد هزار فیض مسیحا نكوتر است            دردی كه با دعـای تو گردد دوا حسن

باب تو باب حاجت ارباب حاجت است            ای عالمی به كوی تو حاجت‌روا حسن

باید رسول و حیدر و زهرا شوند گوش            تا ذات حق برای تو گـویـد ثـنـا حـسن

زوّار توست جان و رواقت بهشت دل            بـاللَّه بُـوَد مـدیــنـۀ تـو قـلـب‌هـا حـسـن

گنجد چگونه عرش به یک گوشۀ بقیع؟            ای گوشه‌ای ز خاک تو عرش عُلا حسن

روزی كه نیست روز تو باشد كدام روز؟            جایی كه نیست خاک تو باشد كجا؟ حسن

صلـح تو كـرد روز مـعـاویه را سـیاه            صـبـر تـو داد دین خـدا را بـقـا حـسن

از بــامــداد اول خــلـقـت تـو بــوده‌ای            بنـیـان‌گـذار نهـضت كـرب‌و بلا حسن

آل نـبـی تـمـام كــریـم‌انـد و تـو شــدی            مشهور در كرامت و لطف و عطا حسن

خلق‌اند میـهـمان و تویی میـزبان خلق            مـلک وجـود آمـده مـهـمـان‌سـرا حسن

عـمـری اگر كه بـند ز بـندم جدا كـنند            حاشا كه لحظه‌ای ز تو گردم جدا حسن

دشمن چو دید خُلق خوشت را به خنده گفت:            غیر از تو كیست صاحب خلق خدا؟ حسن

سوگند می‌خورم به خـدا نیست نا امید            هر كس كه آوَرَد به تو روی رجا حسن

گر قاسمت به عرصۀ محـشر قـدم نهد            بهـر نـجـات خـلـق كـنـد اكـتـفـا حـسن

خدا به حیدر و زهرا چه گوهری داده            به آسـمـانِ ولایت چـه اخـتـری داده

به خـانـدانِ رسالـت چه دلـبری داده            به کامِ شـیعـه چه قـنـدِ مکرری داده

ندا رسـیـده بـیـائـیـد سـائـلان از راه

که جلوه کرده به عـالـم کـریم آل الله

ملائکه همه مشغولِ طوفِ قامت او            کریم‌ها همه مبـهـوت از کـرامتِ او

زبانـزد است میان همه شـهـامتِ او            جمل نشانۀ خوبی است از قیامتِ او

شتر سوارِ جـمل را به خاک می‌مالد

به او امـیـرِ دو عـالـم عجیب می‌بالد

بـرای رفـعِ نـیـازِ هـمه شـتـاب کـنـد            به این پسر به خدا فخر، بوتراب کند

به نام مادرش او را کسی خطاب کند            دعاش را به خـدا زود مستجاب کند

به عشق فاطمه مشغولِ ذره‌پروری است

عجیب این قدمِ نو رسیده مادری است!

رسـیـده او کـه پـنـاهِ فـقـیـر‌هـا بـاشد            امـیـدِ آخــرِ جــمـعِ اسـیــر‌هـا بـاشـد

و بـارشی بـه دلِ ما کـویـر‌ها بـاشـد            که شــاه‌راهِ تـمـامِ مـسـیـر‌هـا بــاشـد

به جز درِ کـرمش هیچ دَر نبـاید زد

(به سینۀ اَحَدی دستِ رد نخواهد زد)

به سر رسید شب ما و می‌دمد خورشید            شبـیـه نـور به شـامِ سـیاه مـا تـابـیـد

خدا کند که شود حُب او به دل تشدید            ‌کنار اوست که ما می‌رسیم بر توحید

(دلِ رمیدۀ ما را انیس و مونس شد)

هزار شکر که حُبَّش نصیبِ (یونس) شد!

ای مرا دلـبـر و دلـدار! اَجِرنا مِنْ نار            آمـده عـبـد خـطـاکـار! اَجِـرنـا مِنْ نار

تا که گـردیم سـبک‌بـال، الهـی الـعـفـو            تا که باشـیم سـبک‌بـار! اَجِرنا مِنْ نار

مُـذعـنـاً مـعـتـرفـا آمــده‌ام! در وا کـن            بـدم و می‌کـنـم اقـرار! اَجِـرنـا مِنْ نار

با بـدی‌ها شـده‌ام طـرد! اغـثـنـا یا رب            با گـنـاهـان شده‌ام خار! اَجِرنا مِنْ نار

با کـلافِ دلِ بـی‌طـاقـت و بی‌سـامـانـم            آمـدم بـر سـر بـازار! اَجـِرنـا مِـنْ نار

راه کج گرچه مرا دور ز درگاهت کرد            حال برگـشته‌ام ای یار! اَجِرنا مِنْ نار

شد شب سـیـزدهم، یـاد نـجـف افـتـادم            به عـلی حـیـدر کـرار! اَجِـرنا مِنْ نار

به سحـرهـایِ حـرم اُنس گرفـتم یعنی:            به دمِ قـدسـیِ زوار! اَجِــرنـا مِـنْ نـار

به همان مـادر مظلـومه و تنهـایی که،            مـانـد بـین در و دیـوار! اَجِرنا مِنْ نار

به سِرِشکی که روان گشت ز چشمانم با،            روضۀ داغـی مسـمار! اَجِـرنا مِنْ نار

بـه غــم شــام غــریـبـان ابــاعــبــدالله            که حرم گشت شرربار! اَجِرنا مِنْ نار

به همان طفل سه ساله که پس از غارت شد            وسط شـعـله گـرفـتـار! اَجِـرنا مِنْ نار

هر که دعای «مجیر» را در «ایام البیض» ماه رمضان (۱۳ ،۱۴ ،۱۵ ) بخواند، گناهش آمرزیده می‌ ‏شود، هر چند به عدد دانه ‏‌های باران و برگ‌ های درختان و ریگ‌ های بیابان باشد! و خواندن آن برای شفای‏ بیمار و رفع غم و اندوه سودمند است؛ مفاتیح الجنان

برون شد از حد و اندازه، عصیانی که من دارم            مَلَک عاجز شد از ثبت گناهانی که من دارم

نه با خالق سَر و سِرّی، نه با مخلوق احسانی            نمی‌ارزد به کُفری، سُست ایمانی که من دارم

چنان این سینه مالامال از آمال و غفلت شد            که بوی دوزخ آید از گریبانی که من دارم

به شانه نظم دادم، گیرم این زلف پریشان را            چه سودی با چنین فکر پریشانی که من دارم؟!

چنان آلوده دامانم، ثوابی گر به جا آرم            ثواب آلوده می‌گردد ز دامانی که من دارم

ولی "لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ الله" اش صدایم کرد            قبولم کرد آخر ربّ رَحمانی که من دارم

دو قطره اشکِ بی ارزش ز من دیدی و بخشیدی            گران از من خریدی جنس ارزانی که من دارم

شب و فضای حرم هرچه خواستم دارد            فقـط حـضورِ تو را ای بهـار کم دارد

کجا رسد به تو مکـتـوب گـریه آلـودم            که بـاد هم نـبـرد کـاغذی که نم دارد۱

مرا به بزمِ مناجات خویش مهمان کن            که با صدای تو لطـفی ‌دگر حرم دارد

تویی تو ماه‌ِمبارک که هر سحر رویت            هـزار فـیـض بر این ماه محـترم دارد

غریب و خسته به درگاهت آمدم رحمی۲            نگـاه کن که به دلی که هزار غم دارد

فـقـط میان قـنـوتی به یـاد مـا هم بـاش            خـدا به دست تو الطافِ دم به دم دارد

سـیـاه نـامـۀ ما را  خـدا به کـس ندهی            بـده به آنکه فـقـط چـشـم او کـرم دارد

مرا هزار امید است و هر هزار تویی۳            اگرچه راهِ وصالِ تو پـیچ و خـم دارد

نمی‌رسد به حضورت کسی مگر آنکه            به زیر بار غـمت شـانـه‌های خم دارد

به پیرزن نظری کن به جان مـادرتان            هـوای کـربـبـلا اشک مـادرم دارد ...

۱ـ تضمینی از صائب

۲ـ تضمینی از حافظ

۳ـ تضمینی از بهبهانی

در جمع زن‌های پیمبر برترست این زن            تنهای تنها مصطفی را همسرست این زن

حیدر به شمشیرش نبی را یاوری کرده            با ثروت خود ذوالفقاری دیگرست این زن

تنها نه زهرا را شفیع حشر می‌خـوانند            چون فاطمه یاری‌رسان محشرست این زن

جاری نمی‌شد بی حضورش سورۀ کوثر            شأن نزول آیـه‌های کـوثـرست این زن

او را بپرس از سوره‌هـای مکی قـرآن            تا که بگویند آیه‌ها را از برست این زن

خورشید بطحا را غروبی نیست زیرا که            بر مصطفی ماه‌آفرین مهرآورست این زن

جز او سرودی روی لب‌هایش نیاورده‌ست            منظـومـۀ آرامش پیـغـمـبرست این زن

نامش برای حلـقـۀ خـاتم نگـین است            آن شیـرزن که بانی بنـیان دین است

نازل شده «کوثر» میان رحل دستش            دامـان او «اُم‌ِّ ابـیـهـا» آفــریـن اسـت

«طوبی» میان چـادر او ریشه دارد            «ریحانه»‌اش عرش برینی در زمین است

زن‌های مکه در خور شأنـش نبودند            وقتی که تنها با ملائک همنشین است

«السّابقون السّابقون» یعنی کسی که            در بین زن‌های مسلـمان اولین است

آنـکـه بـرای یــاری دسـت پـیــمـبـر            مثل علی دست خـدا در آستـین است

او کیست؟ غیر از حضرت بانو «خدیجه»            تنها زنی که نامش «اُمُّ‌الْمُؤمِنین» است

بــالاتـر از بـالایـی و بـالانـشـیـنـی            هرچند با ما خـاکـیان روی زمـینی

شایـسـتۀ وصـف زبـان کـردگـاری            نه درخور توصیف‌های این چنـینی

حُسن تو محض با پیمبر بودنت نیست            قبل از مسلمان بودنت هم بهـترینی

انـگـشـتـر پـیــروزی دیـن خــدا را            تو با بهـای جـان و امـوالت نگـینی

طرد تو از سمت قـریشی‌های مکـه            باعث نشد یک لحظه هم از پا نِشینی

نام تو از لب‌های پـیـغـمـبر نـیـفـتاد            در هر کجا همراه ختم المـرسلـینی

«مثل فدک نام تو را هم غصب کردند            تو بهـتـرین مصداق اُمُّ المؤمنـینی»

این روزهای آخر عـمر خـودت را            هر روز با یک غـصۀ تازه قـرینی

رخـسارۀ تو رنگ رفـتن را گـرفته            احساس تلـخ لحـظـه‌های واپـسـیـنی

در چشم‌هایت اشک حرف درد دارد            انگار از یک قـصّۀ دیگر غـمـیـنی

دلـواپـس غـم‌هـای بـی‌پـایـان زهـرا            بعـد از فـراق رحـمـةٌ لـلـعـالـمـیـنی

ای کاش بودی تا در آغوشش بگیری            وقتی که آنجا گفت: یا فـضّه خذینی

حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم            اسیر عـصمت تو آسـیه‌ست، مـریم هم

زِ هر دمت همه سر می‌رود عصارهٔ وحی            که با رسول خـدا همسری و هـمدم هم

تو کـیـسـتی؟ جـبـل الـنـور خـانهٔ احمد            چو نور، روشنی و مثل کوه، محکم هم

همین بس است ز شأنت که دخترت زهراست            فـدای دخـتـر تو عـالـم اسـت و آدم هم

قسم به آب! که تو خاستگاه تـطهـیـری            گـواه پـاکی تو کـوثـر است، زمزم هم

دمـیـد در برهـوت حـجـاز یـاس از تو            بهـشـت می‌شـود از مـقـدمت جهـنم هم

تویی تو سنگ صبـور رسـول آیـنـه‌ها            برای درد دلـش مـحـرمی و مرهـم هم

تـو لایـق لـقـب اُمّ مـؤمـنـیـن هــسـتــی            رکـاب دین نـبـی را نـگـیـن خـاتـم هـم

کلید قلب نبی دست توست، با این گنج            دگـر نـیـاز نـداری به اسـم اعـظـم هـم

فقط نه گرد بیـابان سِتُردی از رخ یار            که پاک کرده‌ای از روی مصطفی غم هم

برای یـاری دین مال دادی و جان نیز            به محـضـر کـرم تو گـداست حـاتم هم

به شرح حال رسول و بتول بعد از تو            فغان کم است، تأسف کم است، ماتم هم

پس از تو فاطمه دیگر غریب ماند غریب            فـقـط نه فـاطـمـه، بلکه نـبـی اکـرم هم

چشم حسودان کور‌ باد و گوش شیطان کر            تنها تو اُم الـمـؤمـنـیـنی نزد ما، مـادر

بستی دهان هرزۀ یک مشت جاهل را            آن‌ها که می‌گفتند به خَتم الرُسُل: اَبـتَر

السـابـقـون السابـقـون تـفـسـیر ایـمانت            ای دامـنـت شـأن نـزول سـورۀ کـوثر

از مال دنیا هیچ کس مانند تو نگذشت            ایمان که باشد بیشتر، دل هست دریاتر!

دست کدامین جاعِل تاریخ پـیرت کرد            در صورتی که بوده‌ای هم‌سن پیغمبر؟

کُفو علی زهـرا شد و کُـفـو محمد، تو            ای جان عـالـم به فـدای مـادر و دختر

کسی که قلب او سرشار از نور یقین باشد            فـقـط او در کنار رحـمـة للعـالمین باشد

چه باک از این که زن‌های عرب او را نمی‌خواهند            خدا می‌خواست با پیغمبر خود همنشین باشد

سلام حیدر کرار با زهراست پس حتما            سلام او فقط با شخص ختم المرسلین باشد

تمام هستی‌اش را خرج راه مصطفی کرده            پس اسلام است مدیونش نه او مدیون دین باشد

ز دامان پُر از مهرش به دنیا کوثر آورده            و درد بعضی از زن‌های پیغمبر همین باشد

حسادت کور کرده چشم‌هاشان را نمیفهمند            کسی که مادر زهراست، اُمُّ المومنین باشد

"و أین مثلها" یعنی کسی دیگر خدیجه نیست            "و أین مثلها" یعنی فقط او دلنشین باشد

نگفتم گوشه‌ای از مدحتان را باز شرمندم            همان بهتر که پایان غزل‌ها نقطه‌چین باشد

خـالـق مـرا از اول، کِی آفـریـد بی‌تـو            عـالـم به عـالـم ذر، من را ندیـد بی‌تو

با اولین گـناهم، دستم رهـا شد از بس            شیطان مرا به سویش، دائم کشید بی‌تو

یک سال آب و جارو، کردم مگر بیایی            یک بار دیگـر آمد، سـال جـدیـد بی‌تو

من خسته از زمستان، چشمم به سال نو بود            دیـدی؟ بـهـار آمـد، امـا رسـیـد بـی‌تـو

مردم تمام خوشحال، از دیدن شب عید            من که بدم می‌آید، از روز عـید بی‌تو

ابر بـهـار هر سال، با چـشم تر می‌آید            از چشم‌های من هم، باران چکید بی‌تو

پا در رکاب کردم، تا در رهت بمیرم            دیـدم نـمی‌تـوانـم، بـاشـم شـهـیـد بی‌تو

عید است و کعبه دارد، رخت سیاه بر تن            می‌شد مگر بپوشد؟ رخت سفـید بی‌تو

دل بود و عقل بود و، اُمّید بود و شادی            این ماند غـرق اندوه، آن نا امید بی‌تو

«یابن الحسن کجایی؟ مُردم از این جدایی»            آخـر نـیـامـدی و، قــدّم خـمـیـد بـی‌تـو

ای چشم‌هایت جاری از آیات فروردین            سرشارتر از شاخه‌های روشنِ «والتّین»

لبخـندهـایت مهـربـان‌تر از نـسیم صبح            پیـشـانی‌ات سرمشـق سبز سورۀ یاسین

ای با تو صبح و عصر و شب «فی أحسَنِ التقویم»            ای بی‌تو صبح و عصر و شب، دل‌مرده و غمگین

ای وعدۀ حتمی! بگو کی می‌رسی از راه            کی می‌شکـوفـد شـاخـه‌هـای آبی آمـین؟

رأس کدامین ساعت از خورشید می‌آیی؟            صبح کدامین جمعه‌ها با عطر فروردین؟

آمد سحر دوباره و حال سَهَر* کجاست؟            تا بلکه آبرو دهـدم، چـشم تَر کجاست؟

بیدار می‌نـشـیـنم و باشد دلـم به خـواب            با این درختِ آب نداده، ثـمر کجاست؟

ای داوری که دست مـرا کـرده‌ای بلـند            از من ز دستِ نفْس، زمین خورده‌تر کجاست؟

دارم دو دست سوی تو بالا و سر به زیر            کو دست دیگری که گذارم به سر؟ کجاست؟

با آب می‌کـنـند سـیاهی ز صفـحه پاک            پُر گشته نامه‌ام ز گنه، چشم تر کجاست؟

جز خانۀ تو، هر چه درِ خانه، بسته است            یک در، که وا شود به منِ دربه در کجاست؟

یک گـوشۀ نـگـاه، عـوض می‌کـند مرا            در این میان، به گوشه‌نشین آن نظر کجاست؟

دل و روح ما، سر و جان ما، "لِتُرابِ مَقْدَمِكَ الفِدا"            "عَظُمَ الْبَلاء، بَرِحَ الْخَفَا"، "فرج" است راه نجات ما

همه ناتوان، همه روسیاه، همه در کشاکش راه‌ وچاه            همه تا کمر به گِل گناه، خِجِلیم، "وَانْکشَفَ الْغِطَا"

نه رسیده شام غمی به سر، نه رسیده از سحری خبر            نه کسی به فکر کسی دگر، تو بیا که "وَانْقَطَعَ الرَّجا"

نه کسی هوایی فیض رب، نه به‌فکر واجب ‌ومستحب            "ظَهَرَ الفَسادُ بِما کسَب" تو بیا که تازه شود هوا

غم شام و کوفه و کربلا، شده داغ جان تو سال‌ها            که هرآن صباح و هرآن مساء، بدل الدُّموعک بالدّما

گله و شکایت خویشتن، به کجا برد دل تنگ من؟            تو بیا سری به دلم بزن، که تو "مُستَعانی و مُشتَکی"

تو بیا که سر بزند بهار، به خزان دائم روزگار            به جهان ما برکت بیار، که "بِیُمْنِکَ رُزِقَ‌الْوَرىٰ"

تو بیا که عهدِ وفا شود، دل خلق جای خدا شود            که زمان صلح‌ و صفا شود، "بِجَمالِکَ کَشَفَ الدُّجىٰ"

تو بیا و چارۀ نو بساز، که به ما شود در صبح باز            شب عاشقان تو بس دراز، "وَ بِنورِ وَجهِكَ مُنتَهىٰ"

او شـد قــرار عـالـم و مـا بـی‌قـرارش            نــان هـمـه دنــیـا رسـیـده از کـنـارش

هر سال از عمرش بهار اندر بهار است            هر کس که شد صاحب زمانی روزگارش

آن روز نـوروز است که برپا نمـائـیم            این سفره‌هایِ هفت سین را در کنارش

یکـسال دیـگـر طـی شد و آقـا نـیـامـد            یک سال رفت و همچنان ما شرمسارش

مـردم به امـید خـدا سال ظهـور است            سالی که که بوی سامـرا دارد بهارش

با حضرت هادی بـبـنـدیم عهـد امسال            خـرج اباصـالـح شـود لـیل و نهـارش

افزوده شد بر غیبتت یک سال دیگر هم            بد می‌شود هر سالِ بی‌تو؛ بلکه بدتر هم

شد کاسه‌های صبرمان لبریز از غصه            از شعـرهای گـریـه‌دارِ هجـر، دفـتر هم

سیـنه زدیم از مـاتم اربـاب هر شب را            از داغ هجران تو کـوبـیدیم، بر سر هم

شرمـنـده‌ایم آقـا که بـین این همه نوکـر            حتی نداری یار و یک ناچیز لشکر هم

تو در کـنـار مـایی و هـسـتـیـم نـابـیـنـا            گفتی اناالمظلـوم، نـشنـیدیم، پس کر هم

هر چند، گاهی بی‌خـیال روز موعودیم            اما تـمام تـرس‌مـان این است، آخر هم،

گـویـنـد کـه: در آرزوی دیــدن رویـت            مُردند از هجران تو یک قومِ دیگر هم

ﺍﻣﺴـﺎﻝ ﻫﻢ ﮔـﺬﺷﺖ ﻭﻟﯽ ﯾﺎﺭ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ            ﺁﺷـﻔـﺘـﻪ‌ﺍﻡ ﮐﻪ ﻣـﺎﻩ ﺷﺐ ﺗـﺎﺭ ﺑﺮﻧﮕـﺸﺖ

ﮔـﻔـﺘﻢ ﺩﻭﺍﯼ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣـﯽ‌ﺭﺳـﺪ            ﺍﻣّﺎ ﻃﺒﯿﺐِ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑـﯿـﻤـﺎﺭ ﺑﺮﻧـﮕـﺸـﺖ

ﺍﻭ ﺳﺎل‌هاﺳﺖ ﺁﺑﺮﻭﯾﻢ ﺭﺍ ﺧـﺮﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ            ﺍﺑﺮ ﮐَﺮَﻡ ﺯ ﻋـﺒﺪ ﮔـﻨﻬـ‌ـﮑﺎﺭ ﺑﺮﻧﮕـﺸـﺖ

ﺍﺻﻼ‌ً ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﻬﺎﺭﯼ؟ ﭼﻪ ﻟﺬّﺗﯽ؟            ﺑﯽ ﺍﻭ ﻧﺴﯿﻢ ﻫﻢ ﺳﻮﯼ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ

ﺳﺎﻝ ﺟـﺪﯾـﺪ، ﺳﺎﻝ ﻓـﺮﺝ، ﺳﺎﻝ ﮐـﺮﺑـﻼ‌            ﺍﻣـﺴﺎﻝ ﻫﻢ ﮔـﺬﺷﺖ ﻭﻟﯽ ﯾﺎﺭ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ

به غیر مهر و محبت چه دیده‌ای؟ برگرد            کـبـوتـرانه چـرا پَر کـشـیده‌ای؟ برگرد

تـمــام عـمـر قـدم در ره خـطـا زده‌ای            به جز تباهی و ذلت چه دیده‌ای؟ برگرد

اگـر چـه عـبـد من آلـوده و سـیـه‌رویی            کجا ز رحمت من دل بُریده‌ای؟ برگرد

چـرا اسـیـر شـب تـیـرۀ گـنـه شـده‌ای؟            اگر که چشم به راه سـپـیـده‌ای برگـرد

هوای نفْس، تو را می‌بَرَد به سوی جهیم            «ز برزخی که خودت آفریده‌ای برگرد»

چـقـدر فـاصله داری میان خود با من!            نَفَـس بُریده شدی بس دویده‌ای، برگرد

دوبـاره تـشـنـۀ لاتـقـنـطوی من شده‌ای            همیشه از میِ رحمت چشیده‌ای، برگرد

ره انـابه و تـوبه به روی تو بـاز است            اگر که میوۀ ممـنوعه چـیده‌ای، برگرد

خـدای تـوبـه پـذیـر تـوأم! کجا رفتی!؟            اگر به آخـر خـط هم رسـیده‌ای برگرد

«وفایی!» از چه ز درگاه من گریزانی            صدای دعوت من را شنیده‌ای، برگرد

پُر از اندوه هجران است اوقاتی که من دارم           چه سنگین است این بار مجازاتی که من دارم

طلای قـلب من آخـر بدل از آب در آمد           عوض شد عاقبت با هر گنه، ذاتی که من دارم

الهی لا تودّبنی، مرا رسوا نکن در شهر           که می‌خندند مردم بر مکافاتی که من دارم

به من گفتی بیا شب‌ها چراغ اشک روشن کن           دلم روشن شده حالا ز مشکاتی که من دارم

مرا آورده‌ای پـای دعـاهـای شبانگـاهت           خودت دادی به من حال مناجاتی که من دارم

مناجات امیرالمومنین، ایـوان طلا و من           ندارد عالم این کنج خراباتی که من دارم

نجف هر سال من با تو قرار آشتی دارم           نگیری از دلم ای عشق! میقاتی که من دارم